Gölgem Şiiri - Ömer Tural

GÖLGEM

Gölgem fısıldıyor:
“Beni bırakma…”
Kaçıyorum çatlarcasına,
Uykudan uyanmış bir yabancı gibi,
Korkulu dünyadan kaçarken,
Ay ışığına tutunuyorum,
Sessizliğin soğuk kollarında.

Düşüncelerim zincirli,
Gölgem sessizce gülüyor:
“Yalnız değilsin, ben buradayım.”
Ama ellerim boş,
Kalbim kırık cam misali,
İçimdeki sıkıntıyı yalnız taşıyorum.

Hayatın tadı tuzu kalmamış;
İnsanlar birbirine güvenmiyor artık.
Yalandan tebessümler,
Yapmacık el sıkışmalar,
Sözler başka, gözler başka,
Kalp başka…
Gölgem bakıyor:
“Görmüyor musun? Hepsi birer gölge…”

Bu dünya benim değil.
Mutlu olamıyorum nedense.
İçimdeki adam ben bile
Hâlâ kendimi tanıyamıyorum.
İçsel yalnızlığım,
Gecenin karanlık çukurunda
Fısıldayan bir hüzün gibi.
Gölgem kulağıma eğiliyor:
“Seninle buradayım… ama dünya yabancı…”

Rüzgarın uğultusunda kaybolmuşum,
Yıldızlar bana yabancı bakıyor.
İnsanları anlamak imkânsız artık;
Güven ölmüş, umut solmuş bu dünyada.
Ve ben, kendi gölgemle konuşuyorum,
Kendi sessizliğimde,
Kendi yalnızlığımda…
Gölgemle birleşip,
Dünyadan çekilip giden bir karanlığım artık.

Ve yine, bir sabahın gri ışığında,
Gölgem fısıldıyor bana:
“Beni bırakma…”
Kaçıyorum çatlarcasına,
Uykudan uyanmış bir yabancı gibi…
İçsel yolculuğum baştan başlıyor,
Gölgemle, yalnız ve tamamlanmamış…

13 Şubat 2008 – Kayseri