Gölgem Şiiri - Ozan Demirkesen

Yine bir şeyler karalıyorum anlamsızca.
Kağıtlara döküyorum içimdekileri, sebebini bilmeden.
Kendi sesimi mi duymak istiyorum, yoksa biri beni anlasın mı istiyorum, bilmiyorum.
Belki sadece kelimelerin ardına sığınıyorum.
Beni benden iyi tanıyan, içimdekilere ayna olan dizelerde arıyorum çareyi.

Sisler arasında kalmış aklımın, birbirine dolanmış düşüncelerimin yazdırdığı satırlar bunlar bana.
Çözülmeyen düğümler var ruhumda,
Çözmeye çalıştıkca boğazımı sıkan düğümler.

Bazen diyorum; alıp başımı gitsem kimsenin bilmediği şehirlere, uzaklaşsam herkesten, her şeyden.
Durulur mu o zaman içimdeki fırtınalar?

Ne olduğunu bile bilmediğim bu derdime hangi çare deva olur?

Kuşlar uçmayı bıraksa, güneş ısıtmasa, yağmur ıslatmasa
Dağılır mı kafamdaki sisler?

Bunca zaman dışarda aradım derdimi. Gökle savaştım, tanrıyla küstüm.
Meğer bütün derdim kendi gölgemleyken.