Gölgem Şiiri - Abdulvahap Ateş

yemeden içmeden koştun peşimden
ne evimden çıktın ne de işimden
acıdım haline inan içimden

sendeki vefaya imreniyorum
sen mi ben ben mi sen bilemiyorum

sen ruhum gibisin bedensiz benlik
et kemik bir de sen işte ademlik
hayata bağlanmış eğreti ilmik

gölgem koş peşimden güneş batıyor
arştaki gölgeler ufku aşıyor

affet beni gölgem seni de yaktım
bir ömür ömrünü peşime taktım
sürünen haline ağlayacaktım

gölgem ecel gibi düştün ardıma
veda zamanı mı artık yurduma

gölgem bu ısrarın korkutur beni
yeis duaları okutur beni
titrettin zulümden tırsmaz bedeni

Azrail sen misin girdin düşüme
olsun gel koynuma gel de üşüme