Gölgeli labirent Şiiri - Eda Sönmez

11 Ağustos pazar...
İşte zamanı geldi
32 sene sonra yazdığım son mektup!
Alışılmışın dışında birşey yapmak beni biraz korkutsa da,yüzleşmem gerektiğini biliyorum.
Nefesim kesiliyor, ellerim titriyor yazarken .
Sanırım derin bir nefes alıp başlamalıyım yazmaya...

Aklımın labirebtlerinde kaybolduğumu hissediyorum artık. Yürek kırıntılarımı bırakıyorum ardımda, olur da belki onlar bana yön gösterir bu geri dönülmesi zor yolculukta.

Ayaklarımda can kesikleri , damla damla tüketiyorum ömrümü.
Ne yana dönsem sen ol isterdim baktığım her yerde, ama galiba git gide kör oluyorum...
Rüzgarlara da aşk olsun nicedir getirmiyorlar kokunu ...
Olmaz dediğim yapmam dediğim ne varsa, hayat hep altın tepside sundu bana.
Enteresan olansa ne biliyor musun? seçme şansımın olmaması, ne kadar trajikomik bir durum...
Bütün seçenekler sensizliğe çıkıyor,nereye gitsem ne yana dönsem hep aynı yalnızlık...
Aynaların arkasında hiç bilmediğim gizemli sır çiçekleri...
Hapsolmuş, kayıp ,daha tomurcuklanmadan sökülüp atılmış...
Sesler şekilleniyor labirentlerin dönemeçlerinde,
Immm sanırımmm renklerin tezahürü bu,yadaaaa aklımın başka bir oyunu...
Aslında hissettiğim her duygunun aynaların ardında bir dünya yarattığının farkında bile değildim...
Umarım kaybolmam...
Biiirrrr...ikiii...
üüüççç...İşte buldum seniiii
Gördün mü kaçamadın benden...
Lütfen tut ellerimden, bilsen taaa nerelerden geldim ben.
Biliyorum bana çok kızgınsın, seni terkettiğimi düşünüyorsun ,bilmiyorsun seni korumanın senden vazgeçmekten başka yolunun olmadığını...
Ama artık hepsi geride kaldı cidden bak
Elmanın üstüne yemin ederim...ha bir de çikolatanın ...
Birilerine yakalanmadan acele etmeliyiz
Çıkartmalıyım seni bu labirentin küflü duvarları arasından .
Lütfen gayret et
Çekiniyorsun biliyorum,güvenemiyorsun, haklısında...
Seni burada bıraktığımda henüz 9 yaşındaydım
Ben de çocuktum affet...
Hayatın seni inciteceğini anladığım çocuk yaşım...
Anla işte ben büyürken sen hep 9 yaşında kalmalıydın...

Hamiline..
Her doğum günümde sana yazdığım mektupları biriktirdim,her birini mühürledim.
Tek tek açıp okuduğunda daha iyi anlayacaksın beni...
Tamı tamına 37 günlük yolumuz kaldı
32 senelik bir esaretin sonu...
Aaahhhh kafam karıncalanıyor, gökyüzü epeyce bulanık...
Sanırım ilaç saatim geldi
Şşşttt sessiz ol
elimi sakın bırakma
Unutma!!!
Az kaldı
18 Eylül Çarşamba...

Not:
Yürek kırıntılarına basma