Gölgeli Adam Şiiri - Murat Fırat

Sokakta gölgeli bir adam,şehrin tüm aydınlığını karanlığına boğan.
Elinden hiç düşürmediği sigarası ile bulutlara meydan okuyor.
Omzundaki yükü biran olsun indirmiyor,aklında hep o altı evladı oluyor.
Çocuklarının isteklerini yerine getirebilmek için canla başla çalışıyor, yetişemediği yerde göz yaşlarını içinde biriktiriyor,yinede şükretmekten geri kalmıyor.
Rabbim bu günümüzden geri koymasın diyor.

Sokakta gölgeli bir adam, yüreği temiz adam.
Şehrin tüm karanlığı ne yapsa onu gizleyemiyor,solundaki Cevahir parıl, parıl parlıyor.
Akşam olup eve geliyor, tüm çocukları onu görünce ev bayram yerine dönüyor.
Oyunlar oynanıp, gülücükler dağıtılıyor,herkese bir parça düşüyor.
Derken yine sabah oluyor,hayat telaşı,daha o evden çıkmadan başlıyor, eşinin verdiği uzun listede maaşının yarısı yatıyor.
Gözleri çakmak,çakmak hafif bir yutkunuyor.
Yine dilindeki dua çark ediyor.
Rabbim bu günümüzden geri koymasın diyor.

Sokakta gölgeli bir adam,bileklerini kessen huzur fışkıran.
Sevdiklerine el vurmaz incir diye,gözüyle severdi gülüşlerimizin tek sebebiydi.
Yaşantısıyla kalemimi mutlu edendi.
Minicik ayakları,minicik elleri vardı, açıp baksan dağ gibi yüreği vardı.
Adını sorarsan Ali Cenap dı.
En önemlisi adam gibi adam dı.
Sokakta gölgeli bir adam, işte bu adam,benim babam.