Gölgelerin dansı Şiiri - İbrahim Yılmaz

Ağladığımı hiç kimse duymasın, çocuklardan başka
Bahse girerim, en iyi beni çocuklar anlar
Elimin zonklayan acısının tarifini anlatamam belki sizlere
Ama, kalbimi zorlayan aşkın sırlarını anlatabilirim ezbere.

Aşk, kapımı çalmadan önce, ben senden çok uzaklardaydım
Çağırsan da görmezdim, duymazdım, ne seni, ne de sesini
Sadece suyun yüzümü okşayışlarını hatırlardım her zamanki gibi
Ruhumu dirilten gizli duygular firar etmişti kalbimden
Hal bu ki öylesine meftundum ki sana
Nasıl unuturum karlı dağların sana olan hasretini
Akşamın kızıllığını örten geceyi, her akşam sen yollardın bana.

Gölgelerin dansıyla uyandım yeşil rengin ruhundan
Alnımı çarptığım kayalardan işittim sesinin güzelliğini
Çocuklar gibi atıldım sevdanın dayanılmaz kollarına
Ne kadar güzelmiş akşamı saklayan gözlerin
Senin için ne desem azdır, anlatılmaz'sın
İşte tam şuramda saklıdır eyy! sevgili
Kaderimin kitabını yazan durulanmış sözlerin.

Nesneler mi hakikat, yoksa gölgeler mi derse gözlerin
Kalbinin sesine inan ey sevgili, kalbinin sesine
Aldanma sakın, sürgün hayatın seni celbeden renklerine
Bilirim muzdarip bir hayatın sırlarını taşır yorgun kalbin
Aslında öyle anlamlıdır ki gece, bizi hapseder şehrin pencerelerine.

Dağların zirvelerinden albatros kanatları gibi süzülür denize gölgeler
Belli ki akşam olmuş İda'nın Egeye haşmetle bakan yamaçlarında
Sanki bizi terk etmiş fersiz güneş, ısıtmıyor ruhumu sensiz ocak ayında
'Her şey aşkla kadirdir' derdi rahmetli babam
Aşkın sen olduğunu anlayınca, çok huzurluyum bu akşam.

Bana uzaklardan, çok uzaklardan seslenen eyy! güzel sevgili
Dağların denize bel veren gölgelerinde çok mutluyum hayalinle
Raksın endamını izliyorum gölgelerin dansında akşamları
Geceleri doyumsuz bir şölendir aşkın dans eden yakamozları.

Akçay - Ocak 2015