Gölgelerin Aşkı Şiiri - Turgut Uzdu

GÖLGELERİN AŞKI

İlkbahar yapraklarına yazılmalıydı bu aşk
Sonbahar renklerinde doğmamalıydı
Uzakların beyazları arasına sığınmışken
Ufuk çizgisine yapışık sendin aslında
Sözler bilekleri kelepçelerken
Beyhude değildi durgunluk
Senin yüzündendi boyun büküş
Senin yüzündendi kahrolası suskunluk...
Mevlana’nın, Yunus’un sevgisi taşardı göğüsten
Tebessümler içtenlik doluydu
Meçhul bir müziğe uyunca dalgalar
Gözlerindeki taş kınaları rengi doldurdu gözleri
Bahar renkleri küçüldü
Yeşil yeşil değildi artık siyah siyah değildi kahve de kahve
Gökkuşağının tek renge büründüğü geceydi
Bulmuşluğa şükür yükselirken
Prangalar vuruldu ayaklara kelime kelime.
Her mavi lacivert oldu
Lacivertlerde yollar kayboldu
Ben kayboldum
Sen kayboldun derin yosunların her tonunda.
Bulunduğun gün
Dudaklar harflere mühürlendi
Şaşkın ve suskundu bakışlar
Vuslattan utandı, vuslata direndi
Beklemeyi sessiz sakin
Bu gönül
Seni tanıyınca öğrendi.
Ağaç yeşillerinin sessiz düşleri doldurdu günü
Rüzgârlar notaları savurdu şafaklara
Tamtamlar sol yana yerleşti
Eller kelepçeli, ayaklar prangalı
Yamyam düşüncelerin dansı başladığında
Dudaklar sessizlikle dikiliydi
Gözleri yerlerde bir heykel yontuldu
Hem kendisi garipti
Hem gölgesi garip bir ikiliydi.
Uzakları parmak uçlarına sıkıştırmıştı
Hüzünler, kahkahalar parmak uçlarındaydı
Yasaklar en yakın mesafelere saklanmıştı
Gölgeler mert, gölgeler dürüst, gölgeler delikanlı duruyordu
Kimseler bilemedi
Her gölge kendi gölgesinde
Başka gölgeyi saklıyordu…
İlkbahar renkleriyle yazılamadı aşk
Hep gölge renklerine büründü
Sonbahar renkleri bile yetmedi
Çok farklı bir aşkı seninle tattı
Silgisi olmayan bir çizgide
Bütün kalemler
Sadece gölgeleri anlattı.
23/07/2008 Baskil