Gölgelerde Yaşayanlar İçin

“Gölgelerde Yaşayanlar İçin”

Bu şehir,
bir suskunlukla başlar sabaha,
güneş doğmaz tam,
ışıklar yarım kalır,
ve rüzgâr,
bir mahallenin unutulmuş hikâyesini fısıldar duvarlara.

Kaldırımlar,
çatlamış umutların izini taşır,
her taşta bir geçmiş,
her çatlakta bir özlem.
Bir çocuk ağlar arka sokakta,
oyuncağı kırık,
hayali sağlam.

Aşk,
bir tren garında unutulmuş bavul gibi,
içinde eski mektuplar,
kurumuş güller,
ve hiç gönderilmemiş vedalar.
Bir kadın bekler,
gözlerinde zamanın yorgunluğu,
bir adam geçer,
cebinde suskun bir şiir.

Kalabalıklar akar caddelerden,
ama ben,
bir grafitide yaşarım:
“Umut, en karanlıkta parlar.”
Ve her gece,
bir sokak lambasının altında yeniden doğarım,
bir kıvılcım gibi.

Gece,
karanlığıyla değil,
sessizliğiyle çöker bu şehre.
Her pencere bir hikâye saklar,
her perde ardında bir dua,
her çatıda bir yalnızlık.

Kırlangıçlar döner göçten,
ben onları gözümle değil,
yüreğimle selamlarım.
Çünkü doğa,
betonun içinde unutulmuş bir ninnidir artık,
bir annenin sesi gibi uzak,
ama hep içimizde.

Bir dostun sesi gelir rüzgârla,
bir yaylanın eteğinden,
“Hatırla,” der,
“Sen gölgelerde yaşayanlardansın, Güneşe susayanlardan.”
Ve ben,
yumruklarımı açarım,
bir ekmek için,
bir şiir için,
bir sabah için.

Bu şehir,
bir maskedir,
bir yüzünde vitrinler,
diğerinde yoksunluk.
Ama biz,
çatlaklardan sızarız,
karanlıktan geçeriz,
ışığa varırız,
bir türküyle,
bir direnişle.

Ve aşk,
yeniden doğar bir çınarın gölgesinde,
bir çocuğun gülüşünde,
bir işçinin molasında,
bir dostun elinde.

Fatih Mehmet Yiğit