Gölgeler Suretidir Sessizliğin

GÖLGELER SURETİDİR SESSİZLİĞİN

Yine gün battı
Gözlerinden geri kalan
Gün ışıltısı sen
Kıyısına vurgun
Geri kalan
Avucumda biriktirdiğim güllerden hüzünler
Çekilir gözlerime
Bir giyotin acısı sen

Ne yapıp etsem
Senden aldığım örgüler
Bende büyüyen fay hattı
Ne tuhaf şey
Bütün renkler kanamakta
Mevsimler de geceye sığınmakta
Şu bildiğin yağmur sonrası
Gökkuşağı da yok artık

Galiba bir tek siyah kaldı
Bendeki beyazı kendine benzeten
Bunca zaman ardından
Tadın kusursuz da olsa dilimde
Neye yarar

Galiba yine geç kaldım
Şimdi çek elini rüzgârımdan
Savurayım deli divane
Umudunu taşıyan direnç yumağına

Şimdi hangi deli
Hangi deyyus bir tespih tanesi gibi
El atıp saçını boğazıma
Dizdiğim senleri geçirecek

Kör bir kuyuya doldurduğum
İnatlarım da yok artık
Nehir küskünü yosunlarda
Zamanımı tacizleyen saatler olsa da

Hadi bir çıkıp bak
Senden biriktirdiğim rüzgârlarda
Toprağa karıştı
Ama henüz güneş sönmedi
Hala bir volkan gibi
Böyle biriktirdiğim senler kadar
Bende nöbetler melankoliktir
Tıpkı sen-ben kadar
Gece ile sabah arasında

Duydun mu?
Artık bulutlar da
Hüzün döküyor denize
Öyle bizim gibi
Yani sahibinden kaçan gölgeler gibi
Yani bir ömür
Bende tutsak kalacak gözlerin gibi
Yani gündüzü rehin almış akşamlar gibi

Ah geride neyim kaldı
Görmeyi unutmuş üşüyen gözler
Şimdi desem
İçimdeki çocuk sesin
En berrak bakireliğiyle kulağımda

Ama istiyorsan sus
Sessizlik örtmesin düşlerini
Yağmur kanar sonra
Her akşam çizdiğim senler
Yağmur ağlar
Bende toplanmış
Bütün hüzünlerin
Altında kalır
Ben ölürüm sonra…