Gölgeler sevgilisi Şiiri - Şahram Ziyneti

Yıllardır tozlu penceremden
Ay odama bakıyor
Yıllardır odamın duvarına asılmış kirli ayna,
Hiç açılmamış yüklüğe bakıyor
Yıllardır dilsiz yüklük
Bana bir söz söylemek istiyor
Yıllardır kapalı sandığın üzerinde oturup,
Loşluktaki sevgiliyi düşünüyorum
Yıllardır yasaklı sözlerimi sandıkta haps edip,
Sevgilinin gölgeden çıkmasını bekliyorum

Ben sabırsız, o sabırlı

Ne iyi haber olacakmış, Pencerenin silinmesi
Ve ne güzel mecburiyet, Loşluğun gitmesi
Hoş duygu içinde yüzmek gibi, onu görmek
Gözlerimi her kapattığımda onu hatırlamak
Ve tenini ışıktan oyup yasaklı sözlerimden giyisiler örmek
ne hoş...
ah yaralı kuruntularım, ah
yüklüyün sivri bakışları ne garip...

Ben mendilsiz, o örtülü

Dün merak az kala beni öldürecekti
Ama sabır sınırı aşıp yardıma geldi
Sandık açılıp kelime ilaçlarını verdi bana
Ve kapalı oda şiirleri uçuşturdu bana
Mendilin yokluğunda ellerim gönüllü
Tozu silmeye
Güneşin yokluğunda yarımay gönüllü
Işık saçmaya
Yüklüğün kapısı ağırcasına açılıp inledi
Ve bana bir şeyler anlatmak istedi

Ben sözcü, o suskun

Bir şeyin düşüp kırılması duyuldu galiba...
Görevli eller şahit ki, pencere sadece bir tabloymuş!
Ay ışığıda ılgım tavrını açıkladı...
Gözlerim şahit oldu, yarımayın iki çizgiden oluşduğuna!
Uçuşan şiirler yağmaya başladı...
Duygularım şahit ki, yanılma bulutları ne kadar dolu!
Ve yüklük yine inlemekte...
Ne söylediyini anlamıyorum ki....

Ben nevrotik, o huzurlu

Vesvese veren bozuk sinirin ürünü oldu,
yüklüğün kırılmış kapısı...
ve kırılmış kapının ürünü oldu,
yüklükte bulunan mendil...
sonunda, bulunmuş mendilin ürünü oldu,
silinmiş kirli ayna,
ve loşluk gitti...
Camlı deliğin nekadar aynaya benzediğini
Tahmin edemezdim, inan...

Ben çözülmüş, o kayıp

Şimdi balkonda oturup,
Güneşe yazdığım sözlerimi,
Birlikte okuyoruz...
Sadece ben ve o
Güneş!

Atacan-2012/04/16