Gölgeler Körfezi Şiiri - Mine Özdemirtaş

Gün usulca göç ediyor

gölgelerin körfezine sinsice inerken akşam
kızıl renkli aşüfte kakülüne
kara güller takınmış upuzun bir gecedir
bize sinesini açan
ve arsız bir eşkıya’dır önümde deniz
bilinen bütün griliklerin en azgınıyla kucaklaşan

rüzgar poyrazı giyiniyor
durgunluğu soyunuyor dalgalar
bütün dinginliği yutunca
manzarada kıvranan sinsi bir yılan
sessizlik oluyor alnından vurulan
aslında bu baskında kumsal değil
sulardır an be an
en hassas yerlerinden yırtılan

kış gibi gözüküyorsa
kıştır bu tabloda kararan
bir karanlık ki tavşan kanı gibi koyulaşan
koyulaştıkça parmak uçlarımda uyuşan
oysa ….tam da çam sakızıyken
dilimde yaşam
Çok sesliliğin hemen ardından
Devasa bir suskunluğa sığınan
Issızlık tadında bu garip hüznü
Tutmalıydım nabzından

Baharı yitiren bahçelerin
Soyunuk dallarından
Kaç sarı yaprağın titreyerek
toprağa indiğini saymak
Ve eğilip üşüyen çakıl taşlarına
Hal hatır sormak olurdu bana yakışan
Ama heyhat…
Vazgeçmişiz çoktan
yaralı yanımızı koynumuza almaktan

tam da şimdi…bir öpüş düşmeli gökten
uçları - incinmiş renklerde dolaşan
ve dudak izi - bakış açımıza bulaşan
Kim bilir…belki de
mevsim hala eylülde / zaman hala Şiraz dır…..

ikibinonaltınınmayısı/İstanbul/m.özdemirtaş