Gölgeler kapısını açtı sessizliğin

Gölgeler kapısını açtı sessizliğin…

İçimden yıkılıyorum dağlarımda,
Boşluklar tutuyor sevgimi,
Ruhumu sarıyor bakışların,
Alamıyorum gözlerinden kendimi,
Bulutlar kapatıyor maviyi,
İçim kararıyor sanki gece oluyorum,
Ansızın sözlerim birer yıldız gibi,
Süzülerek gökyüzünde kayboluyor…

Acılarım yakıyor hayatı bir kibrit gibi
Ateşim çıraya düşüyor sanki
Eriyorum düşüncelerimde
Saunaya girmiş gibi tenimde pişiyorum
Yokluk zindanlarında bir ben diğeri sevgim
Hükmediyorsun ikimizi
Nefesimde boğuluyorum
Bir an dokunmak istiyorum tenine nerdesin…

Uç noktaların kesiştiği uzaklarda
İtici rüzgârların kollarında hapsoldum
Hayat bir gün teğet geçmedi
Umutlarımdan hayallerim alabora oldu
Denizlerin dibindeki batık gemiler gibi
Güneşi görmeden çürüyorum
Sonun en başındayım biliyorum
Gölgeler kapısını açtı sessizliğin…

Oktay ÇEKAL
01.11.2012–22.17