Gölgeler Bile Yoktu Şiiri - Bahattin Tonbul

Güneş yeniden doğuyordu
Gölgeler toprağa düşerken
Sıcak yavaş yavaş çoğalıyordu
Arkandan
Gölgen ise küçücük kalıyordu
Farkında olmadan

Kafamı saklamak istedim
Oraya biran
Gölgeler kaybolmadan
İçimse artık rahat
Sensizliği yaşarken
......
Of of ateş sardı birden bire her yanımı
İçimi dağlıyordu sanki acı
Gözlerim gölgeni arıyordu
Durmadan
Bir o yana,bir bu yana baktım
Kimseleri göremedim
Hatta sormadım bile
Farklılığı özlemi hasreti
Ayrılığı tatmadan

Gölgene sığındım
Orada saklandım
Ta akşama dek
Bak görülmüyor artık arkandan
Daha koyu uzanıp siliniveriyor
Büyüyordu yeryüzünde
Büyüdükçe tükeniyordu o koyu
Simsiyah gölgeler
Tıpkı seninin ile benim
Yaşadıklarım gibi

Bak anladın mı?
Birbirimize olan sevgiyi
Kopuyor
Siliniyordu sanki bütün o gölgeler
Yapmacık oldu ışıklar ikimiz için
Yaşarken
Ne sihirdi
Nede süresi yetişemedi
Gidiverdi
Güneş batarken

Yerini yalnız gecelere bırakıyordu
Arkasında
Karanlıkta ruhumu sarıp kaplayan
Şafakla ufkun birleştiği o mekan var ya
Tam o anda
Artık sensizlik boğazımı sıkıyordu
Gölgeler bile yoktu
Bomboş kalbim durmadan
Seni
Sevgini arıyordu
Bahattin Tonbul
26.6.2010