Gölgeler Şiiri - Oğuzkan Bölükbaşı

Gölgelerimize basmayı denerdik çocukken,
gizlice bizi görse kaçacakmış gibi, ne gölgemize basabildik ne de gölgemiz bizi bıraktı, ne zaman bir ışık düşse üzerimize gölgeler görünüverirdi.

Gölgesiz bir aydınlığın süresi kısacıktı
Tam öğle üzeri
Sen görünürdün
Bir gözaçıp kapama mesafesinde zamanın
O zaman anlamıştım
Diyalektiğini aşkın
Tüm çelişkilerini varolmanın
Ve mümkünatsızlığını gölgelere basmanın
Ve gölgesiz yaşamanın

Alıştık bu beraberliğe, hayallerimiz karıştı gölgelerimizle,
umutlarımız çelişti hayallerimizle, merkezi bir kuvvetle çekilirken anaforuna hayatın, dışavurmak için direndik yapıştık kaldık duvarlarına bir sirkin, hayat dursa düşeceğiz, döndükçe başımız dönecek midemiz bulanacak tutunacak biryer de yok, kaygan duvarlarında yaşamanın.

Senin ismini bağırdım
Tut beni aşağıdaysan
Ya da çek beni yukardaysan
Işığın hızı geçti sesimin hızını
Uzadıkça uzadı gölgeler
Zamanın o vahşi çizgilerinde
Yüzümde yer yer karanlık
Yer yer aydınlık girişimler
Ve o duygusal kırınımlar
Sen duymadın sesimi
Sen gelmedin
Herşeyi tam bilemezdim
Bir belirsizlik hengamesinde
Seni bilsem beni bilemiyordum
Beni bilsem seni bilemiyordum.
Işığın geçmesini istiyorum içimden, gölgemin yokolmasını saydam, görünmez ve renksiz,
ateşi elimde tutmak istiyorum yanmadan
evrenin adacıklarında dolaşmak bıkmadan usanmadan,
yıldız yağmurlarında kalmak ıslanmadan.
Olur mu acaba