Gölgedeki Tedirginlik Şiiri - Utku Demir

Hüzün karanlığı kaplamış göğü
Ağaçlar arasında bir yol açık
Bitişi uzunca gölgene teslim
Yıldızlar sönük, perdelenmiş
İpucu yok saklı kimliğinden
Sessizliği bozmakta böcekler
Ulaşmıyor kapıma soluğundaki sıcaklık
Gelip geçenler görmüyor seni
Anlaşmazlığın vuruyor sırtımdan
Tedirginlik içinde kaydırıyorsun gözlerimi
Ayaklarım zaten bakışların emrinde
Yüreğime bulaştırmıyorum zor da olsa şimdilik
Korkuyorum ürkekliğinin baskınlığından
Bir de son sözle kayboluşundan

Her gece bunu yapmak zorunda mısın?
Uykumu çalmak umudumda
Kurmak düzenini zayıflığıma
Görmez duymaz olsam
Kendimi dar ağacına bağlasam
Sürer gider mi oyunlarının mahkumluğu
Yoksa yakar mı yüreğim canımı
Dolu dolu ateşler içinde haykırarak
Var git yoluna peşimden
Unutmalarımda bir ilk olsun yokluğun
En azından diner bu soysuz çığlıklar
Bağışlanır ruhun özgürlüğüne ruhumdan
Kalanlar serpilir yağmurda,güneşte,rüzgarda
Hüküm giymiş çaresiz gözyaşları
Her damlasında bir fısıltı
Biliyorum tek gidiş var hayata
Yok etmek gölgemdeki bu tedirginliği