Gölgede Hüzün Şiiri - Murat Çavuşoğlu

-1- Su
Dalga olurum sahil sahil dolaşan
Aklıma eser bulutlara çıkarım
Güneş’le salarım ışıklarımı
Islıklarımı çalarım yıldızlara
Sandalla dört dönerim yüreklerde
Küreklerde boş veririm anasını Dünya’nın
Bakışlarla ilham olurum şiirlerde
Yorgun yüreklerin dinginliği
Seçilmişlerin gençliği olurum
Sır olurum itiraflarda
Uçurumların dibinde sonlar bulurum
Dalga gölgesinde hüzünüm ben

-2- Şehir

Güneş çalan gelir gözüme
Efsunlu hüneri
Hisler tomurcuk atmış hüzne
Ve kahır olur bana
Sevda vapuru demir alıp
Çoktan terk etmiş bu şehri
Tüyü bitmemişler kocamış
Talan olmuş aşkları mazide
Körpe oyunlar
Labirent çizgide karışmış
Yaprak örtmüş asfaltları
Birkaç yalnız kalmış,
Cenaze boşalır olmuş evlerden
Girdap çekmiş hatıraları
Servilerin dibi hüzün dolmuş
Unutmuş bu şehir servileri ve beni

Elek geçirdim duygularıma
Süzerim diyerek tırnaklarımdan
Nafile çaba, boşaymış uğraşım
Çuval dolusu hüzün taşıdım sırtımda
Alışkanlık toprakta değişirmiş

Metanet, yürekte eritir dediler
Urganla sıksa da

-3- Elveda

Geminin limandan ayrıldığı anda
Güneş’in son perdesinde karanlık olmuşum
Bağırlardan kopan figan
Toprağa aş vermeyen yağmur
Şaklayan kırbaç bedenlerde
Kocamışlara selam
Esenliklere elveda olmuşum

Kırık dal olmuşum söğütlerde
Kırık kalpler bırakarak

Hazır çukurları avuç avuç dolduran
Gölgelerle hüzün olmuşum