Gölgede Şiiri - Hüseyin Özçelik

Dereler çağlasın akarken suyu
Yolunu gözlerim ben günler boyu
Hissettirme bana sen yokluğunu
Belki bir barakada ya da gölgede

Essin rüzgarlar yanarken içim
Yollara bakarken ağardı saçım
Çok mu sevmekti bilmem ki suçum
Maziye dalalım kal da gölgede

Çiçekler açsın yamaçlar gülsün
Belki baharım belki ömürsün
Güneş kandil olsun dünyamız dönsün
Bugün de bir hasret gel de gölgede

Yaprakları dinle anlatsın sırlar
Yıkılsın aradan kalmasın surlar
Uzak diyarda viran buralar
Mektubum oku al da gölgede

Yolların güller gelincik dizmiş
Bağı bağban eyle sevdiğim gezmiş
Saçların rüyada tel tel dizilmiş
Savrulsun telleri in de gölgede

Yıllarım geçti hayal kurmaktan
Ayaklarım kan taşlı topraktan
Saçlarım yoldu her elim tutan
Dinle gözyaşları sil de gölgede

Ağlasam yalnız silen yok gözüm
Düğüm düğüm olur kısılır sözüm
Pas tutmuş telleri çürümüş sazım
Bam telime dokun al da gölgede

Hüseyin’im yana yana tükendim
Hasret baharında dertler yüklendim
Gönül sarayından göç mü eyledim
Acılarım dinsin ser de gölgede