Gölge Oyunu Şiiri - Orhan Bilir 2

Gün ağardı, sabah oldu.
Çocuğun alnina ışık vurdu
Kamaştı kara gözleri
Yanağında gülücükler uçuştu.
Ellerini kaldırdı havaya
Küçük parmaklarıni açıp
Gölge oyunu oynadı.
Oynadı, oynadı, oynadı.
Oynamaya doymadı.
Gel desem gelmez ki
Hem bu söz içtenlikli değil
Hatta birazcık emrivaki.
Öpsem alninın şafagindan
O da pek tanıdık
Hem alışkanlık yaptı artık.
Kara gözlerini öpmek bile
Artık çok sıradan.
Bugün başka bir şey denedim
Güneşi ve gölge oyunlarini
Elinden alacak bir yol buldum.
Uzandım yanına ihtiyar kurt oldum
O güldü ben güldüm
O güldü ben güldüm.
Tuttum parmak uçlarından
Öptüm öptüm öptüm...
O oyuna doydu
Ben ona doydum.