*Gölge Oyunu** Şiiri - Hülya Şimşek

Hangi musluğu açsam can akar tenden içeri
Mumu söndürür efsunlu bir nefes de
Ölgün yüzlü bir dervişçesine doğrulur düş.

Ölüm sonsuz uykusunda Sen uyan
Bak!
Çıkageldi!
Her zamankinden daha mağrur aydınlık
Tinsiz bir sokuluşu var
Anlak aralığından

Değdiği her nesne utandı çıplaklığından
Özüne mahpus bir ordu oldu etrafım

Hangi musluğu açsam akarsın tenden içeri
Çakmak gözlerindeki yalaz tutuşturur da geceyi
Saklanmış çocukluğum sobelenir

Sen yine efsunlu nefesinle yanımda…
Bilirsin
Camlardan süzülen rüzgârın sesini
Çocuk çığlığı sanırdım ben
Herkes kadar yalnızken
Herkesten çok korkardım

Sen leylili kadın!
Sarıldığım günden beri
Kollarımda uyursun
Sahipsiz bir sözcüktür adın

Uyan ve bak!
Büyüttüğün çocuğa
Eskisi gibi değil artık gölge oyunum
Zafer naralarımın süsüydü
İki parmağım
Şimdi bir tavşanın kulakları…

20.o6.2oo5 /o1:47/İst.