Gölge Oyunları Şiiri - Yasin Gençkol

İnsan kalmak, şahsıma, güçtür bu dönemde;
Susarsın, bilmez derler, saymazlar yerinde.
Konuşursan, eyvah! Olursun bir geveze;
Kalamazsın, şahsıma, insan istesende.

Biri çıkar, dikkat, dost görünür yüzüne;
Çekemez, bilmem ki neden, kurar içinde;
Güven verir, kinini saklar çehresinde;
Hata görse, şahsıma, fena der aleme.

Ucuzdur, bazısı, söz götürür üstüne;
Bilmem! Tabiatsız, huy edinmiş kendine;
Gözü var, aman! Fırsat verme böylesine;
Kalamazsın, şahsıma, insan istesen de.

Yürek bu, dayanmaz, yaşamın böylesine;
Şaşarsın, insan evladı kime güvene;
İçine dönersin, bir çare, yüreğine;
Yalnız hayat, şahsıma, kurtuluş desene.

Ve ruhun yükünden, yorulur bu beden de;
Yalnızlığınla, yıkık kalırsın ne çare;
Umutların bir bir, bir mum gibi erir de;
Derdin de sönmez, şahsıma, acıdan önce.

Emanet etme, kalbini sakla göğsünde;
İnsanlık oyununu, sadece seyreyle;
Gülüşleri sahtedir, dünya acı sahne;
İnanma, şahsıma, kendini koru öyle.

Ve bir gün gelir, hesap sorulur herkese;
Kim doğru kim yanlış, belli olur elbette;
Söylersin, 'Yalnızlık büyük nimetmiş' diye;
Güvenme, şahsıma, sadece yet kendine.