Gölge Jileti Şiiri - Ahmet Bahadır Üge

"Gölge Jileti" taşıyan adamları tanır mısınız?
Ayakları altında ezmekle kalmazlar onlar gölgelerini.
Köşe bucak keserler gölge jiletleriyle onları.
karanlıkta,
kuytuda.
Karanlıklarında.

Her gün doğumunda gölgelerine düşman adamdır onlar.
Işık yükselir,
Gölgeleri uzar, üç kuruşluk kendilerini geçer.
işte o an hasetlerinde ölür, gölgelerini bile keserler

"Yapış yapış" Diye tiksinirler gölgelerinden.
Aynı tiksindikleri gibi, gerçeğin samimiyetinden.

Her sabahın ışığında çıkarıverirler jiletlerini
Uzamadan gölgeleri
Hınçla, hırsla,
Ak'ı kızıla dönmüş kısık gözleriyle
Karanlıktan bir hal olmuş kanlarını dökerler,
gölgeleriyle kendilerinin birleştiği yerlerden.
Üstüne bastıkları halde gölgelerinden nefretli,
Işığı bilmez, anlamazdır onlar.

Her daim vardılar,
Işığa inat çoğaldılar.
...
Çocuk!
Korkma onlardan!
Gölge Jileti olanlar bile ışıkla var oldular.
Ne zaman ki güneş çekecek elini ayağını bizden,
Ne zaman ki kuru kabuğa dönecek tozdan dünya,
Ne zaman ki savrulacağız sesten sedadan uzak.
Hani onlar eriyecek Gölge Jiletiyle tenhada.
Çekildikleri mağarada.
Biz onlardan ayrılıp, evrene yol alacağız.
Yaşama yelken açacağız ya!
Işıkla yapacağız bunu.
Bir damla ışığın aydınlattığı kalemle, mürekkeple.
Mağaralarındaki sözlerden, hırstan uzak
Onların elinde tuttuğu gölgeleri kesen jiletten öte!