Gölge Düşen Kervan Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Gölge düşer gönlümün kervanına,
Hüznün su kenarındaki suskunluğu ile,
Delilik rüzgarı eser dağlardan,
Akı karasından ayırır, aşkın bir suyu ile.

Her bir kelime, bir kehanet sanki,
Anlamsızlığın labirentinde kaybolmuş bir kütüphane,
Ağlamakta yollar, hüzün perişan,
Gözyaşımda dönerken, yıllar bir damla su gibi.

Ne garip, bu hayalin arif serinliğinde,
Zaman geçer ama derman bulamaz ruhum,
Başkaldırı eder kalbim, sükunet arar,
Kalabalıklar arasında yalnızlık bir pranga gibi.

Aşktan doğar bu derin acı,
Zamanın tahrip ettiği bir özlem,
Ayrılıklar; bir şiirin en sessiz kelimeleri,
Her dize, bir çığlık, göklerde yankılanan bir ezgi gibi.

Her karanlık köşede bir başka ben,
Gözlerimdeki alevde kaybolan bir hayal,
Sonsuzluğun kıyısında bir durak,
Yüreğimde yanar, sevda alev alev bir ateş gibi.

Bir solukta tükenen sevdalar,
Mavi bir gökyüzünde kaybolmuş yıldızlar,
Kalemimle yazdığım harfler, birer birer,
Çığlıklarımda ses bulur, boşlukta kaybolan bir ezgi gibi.

Kadehlerde biriken gözyaşları,
Her bir damlası, bir acı hikaye,
Sevda başkaldırısında kaybolmuş ruhum,
Aşkın en derin yarası, hüzünle dolmuş bir yol gibi.

Çürümüş duvarlarda yankılanır sesim,
Sırların peşinde koşan bir gölge gibi,
Korkuların sardığı bu kentin karanlığı,
İnsanın kendinden kaçışıdır belki bir göçebe gibi.

Dermanı bulunmaz, bu gönül derdinin,
Hangi dize dökülür, hangi kelime yetsin?
Her bir acı, bir ezgidir yaşanmışlık,
Ve ben, kelimelerin esaretinde kaybolan bir hayal gibi.

Aşkın en derin yarası, içimde bir yara,
Her düşüncede kanar, her hayalde kaybolur,
Bir fırtına gibi eser geçici anlarda,
Hayalin kalbimde, bir hasret rüzgarı gibi.