Gölge Adam Şiiri - Mehmet Emrah Bozkuş

Yürüyor gölge adam
Karanlıkta, bir sokakta
Kafasında siyah bir bere ve boyunda atkısı
Başı önde, eğik
Düşünüyor gölge adam yürürken
Elleri ceplerinde
Geliyor bir sokağın başına
Duruyor bir ağacın dibinde
Ve diz çöküyor yere
Başlıyor ağlamaya
Sokakla konuşur gibi bir şeyler mırıldanıyor
Başı eğik, atkısı sökük
Ağlıyor gölge adam sessizliğine sokağın
Bekliyor, karanlığın onu anlamasını bekliyor sanki
Her damlası yere değdiğinde gözyaşının
Sokak inliyor
Bir rüzgar dolaşıyor sokakta
İnsanın tüylerini ürperten bir rüzgar
Ağlıyor gölge adam yalnızlığına
Ve sokak ağlıyor gölge adamın yalnızlığına
Hıçkırıklara boğuluyor sokak
Doğruluyor yerinden gölge adam
Bakıyor sokağa son bir defa ıslak gözleriyle
Yine ellerini ceplerine sokup
Bir türkü tutturuyor gölge adam
Yürüyor başka bir sokağa
Dilinde ağıt, boynunda atkısı
Ardında rüzgarı
Yürüyor gölge adam bir başka yalnızlığa
Hiç bitmeyecek deviniminin
Bir sonraki halkasına
Hiç kimse göremeyecek onu
Onun gözyaşlarını
Herkes kendi ruhuna sarılır çünkü
Herkes kendi türküsünü söyler
Böyle oldukça da
Bitmeyecek sokaklarda gölge adamlar..