Gölge Şiiri - Şahabettin Mert

Böler bir ses geceyi.
Zifiri karanlık, sus pus olmaktan çıkar.
Tedirgin oldular,
Gece kuşları. Gecenin sahipleri.

Gittikçe yaklaştı o ses bana,
Ürperdim.
Sonra bir el omzuma dokundu.
Yada ben öyle hissettim.

O ses kulağıma fısıldar yalnızca.
İçten ve ağlamaklı.
Kimse kalmadı.
Sesin sahibi, yıldızlar bir de ben.

Yaklaşan ve kulağıma fısıldayan,
O gölge sahipsizdi.
Sevmek güzel, Anlatamamak acı,
Anlatsan da bu zaten olmaz dedi.

Sonra o gölgede kayboldu,
Ben, gece ve yıldızlar kaldık ortada.
Gecenin bin yarısında.
Zifiri karanlığında.
Korkup kaçanlar da gelemedi bir daha.