Gölge Şiiri - Ammar Ay

Buraya ait olmadığımı öyle anlıyorum ki
Köşe bucak Sessizce çekilen gölgeler gibi
Bir duvarın arkasında saklanmış
Cisimsiz ve isimsiz gölge
Ayaklar altında ruhsuz
Caddelerde huzursuz
Sokak lambalarına yaslanıyorum
Ayaklarımı kaldırımlara uzatıyorum
Bir Sokak çocuğu uzanıyor boylu boyunca
Bana sarılıyor ben yorgan oluyrum o uyuyunca
Ve irkiliyor uzaklarda çocuk bir köpek sesi duyunca
Kulaklarını ellerimle kapasam diyorum
Çaresiz çaresiz tırnaklarımı kemiriyorum

Uzuyor gece sokaklar uzuyor
Uzaklarda çok uzaklarda kurtlar uluyor

Gölgeme sarılmış çocuk uyuyor

Cismi olmayan gölge , annesiz çocuk gibi
O benim Cismim ben onun gölgesiyim
A.y