Gölge Şiiri - Çizgili Mavi

Oturdum bir hergele kaldırımında,
Gecenin bir yarısı…
Ben koydum buranın adını,
Neden bilmem, öyle geldi içimden.
Sırtımdan yere düşen gölgemle,
Baş başayız seninle.
Hayalin arkadaşı gölgemin; en iyi!
Hayalin ben yaşatan, ey sevgili.
İnsanlar gelip geçiyor, önümden.
Eziyorlar gölgemi, canım yanıyor…
Derinden!
Hele bir bitsin de şu dünya telaşım,
Hele bir musallaya ersin başım.
Öldüysek n’olmuş, dirilmeyecek miyiz?
Kavuşmayacak mı sanki mahşerde,
Ellerimiz!
Selam veriyor bir ihtiyar,
Camiiden yeni çıkmış, pirupak…
Hasretinle yangın ruhum, un ufak.
Ve aleykümselam.
Sen.
Ben.
Gölgelerimiz.
Gözlerin ve gözlerin.
Gözlerin de gözlerin.
Gözlerin; vesselam!
…
Bir rüzgar ki ne benziyor imbata,
Ensemi eritiyor tunçtan mızrakla.
Gökten soğuk yağıyor, bir de hasretin,
Hayalin sureti oldu tüm gölgelerin.
Yağsa da kurtulsa şu yıldızlar, gökten.
Ve bin parçaya bölseler ruhumu,
Ayırsalar etten, kemikten.
Bin çarmıh…
Bin sürgün…
Bin cehennem…
Dibi cehennemin;
Vallahi bu hasretin!
…
Başı okşanası bir öksüz gibi,
Yerde sürünüyor, yorgun gölgem,
Gözlerin geliyor gözüme, ta uzaktan.
Minarelerden okunuyor sala diye adın,
Sen ey! Cennet gözlü kadın!
…
“Ben yürürüm o yürür”
Gece ki zift,
Hava ki demir,
Su ki zehir!
Beni boğuyor, bu şehir.
Yere batsın da işte; içinde sevdaam var.
Hayalin hasretine aşık, ey pinhan yar!
…