Gölge Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

GÖLGE
Gizlenemez bazı şeyler
Yıllar geçse asırlar geçse
Düzelmez sakladıkların
Nereye gidersen git
Seninle gelir
Geçmişinin karanlık izleri
Hatırlamazsın hatırlamak istediğin yüzleri
Bazen uykusuz
Bazen tatsız tuzsuz
Uyandığın sabahlar
Bir gün yakana yapışacak aldığın ah'lar
Bozulmaz dediğin en katı dengeler bozulurlar
Dökülür, açılır sır perdeleri
Sakladığın
Kaçtığın ne varsa
Gömsende kalbinden, kafatasından bir arsa
Yine de kaçamazsın
Gizlediğin ne varsa
Gölge gibidir korkuların
Kendinden sakladıkların
Kurcalamaktan duraksadıkların
Bazı an'lar
Bazı zanlar
Bazı zanlılar
Bazı olaylar
Bazı kabuslar
Olunmaz
Kaçtığını zannettiğin
İçinde kayboldukların
Herkesin bir gölgesi vardır
Asla yanında dolaştırmak istemedikleri
Benimde bir gölgem vardı
Perdem
Pencerem
Karanlık tarafım
Çok düşünmem
Mesela çok düşünerek
Çok cinayet işledim
Çok duygumu öldürdüm
Çoğunu diri diri gömdüm
Kanıksadım
Sandım
Sandım ki
Ellerim kirlenmez
Zihnim kirlenmez
Meğer hepsi bir iz bırakırmış
Zihnimdeki cinayet
Gölgem oldu
İçimde sevgiyi
İçimde yarınlar adına umudu
Gittiğim yoldaki görünen güzellikleri
Zorluklardan sonraki kolaylıklara karşı
İnancımı,
Direncimi,
Umudumu,
Sancımı
Sevgimi
Beklentimi
Hepsini katlettim
Karanlık yüzüm oldu benim
Gölgem oldu
İçimdeki masumun gülü soldu.
Tahtıma karanlık bir zihin kondu.