Gölge Şiiri - Şefik Akboğa

İnsan yalnızlığı serinde taşır
Derin bir acıda hep mahsunlaşır
Gün geceye, gece güne karışır
Kaybolur aslından ayrılır gölge

Yitirip aklını beyhude gezen
Olmadık dertlerle kendini üzen
Kilitli bir kapı bu gönül mahsen
Yorulur peşini bırakır gölge

Hep bölüştüm ekmeğimi aşımı
Alamadım ben sevdandan başımı
Anlatmadım hayalimi düşümü
Aslının dibinde dolanır gölge

Bırakır peşimi düşecek olsam
Kaybolur karanlık çökecek olsa
En aydın günümde karanlık olsa
Yalnızlık elinde aranır gölge

Ozan Şefik yine arar kendini
Gölgesi terkeder yine kendini
Bir varlık telaşı sarmış bendini
Nice yokluklara sarılır gölge