Gölge Şiiri - Osman Bahadir Odabas

İnsan arıyor bazen bir ağaç gölge
Topallıyor bazen kalmıyor denge
Duymak istiyor yek ses çekirge
Bakıyor umud ediyor bir saye
Dibinde otursa yıldızlara dalsa
Dert değil ağaç bodur yada kısa
Kafesten alsa güvercin salsa uçsa
Huzurlu kanat çırpış özgürce kaçsa
Arkasından derince iç çekse nefes
Dolsa ciğerlere hava ile gelen ses
Yanında boşta dursa altın kafes
Ne güzel his ne kadarda enfes
Gözler demlese kalbini telve
Elbise cuk oturmuş sanki kisve
Dalsa düşüncelere kadında işve
Bohçasından çıkarsa fincan kahve
Toplasa bir parça ne varsa çalı çırpı
Ateş geceyi ışıtsa ,seyre dalsa ayı
Yanında kitabı okusa tek simyacı
Kendisi gibi düşlese her sayfayı
Kuş gelse birlikte hemcinsi serçe
Girmeden kafese özgürler bu gece
Seyretse bu mutluluk ona kafi gelse
Ne güzel yer uçmalı nerde öyle bahçe