tenin kendini bir aşkın ceplerine sığdıran
ellerime dokundu, kardelenler solarken ruhumda
ölü yüzleri öpüyordum uzak dağlarda
onlara okuyordum şarkılarını sonsuzluğun
yolu tunçtan olmalıydı
her kapının anahtarı elmastan…
derken
içime dökülen çöl yalnızlığında
kendimden gizledim suretimi
ışıldayan günden
ah ölesiye korkuyorum gölgemden
büyür ve yutar diye düşlerimi
güneşe bensizliğimi bırakıyorum.
Kayıt Tarihi : 27.2.2023 11:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kaleminiz kallavi belli ki
Saygı ile
TÜM YORUMLAR (1)