Gölge Şiiri - İsmail Akyüz

Hayatın altında kalmış ışıksız bir oda
hiç kimsenin açamadığı dört duvar bir kapı
nefesimin ucunda bir ucuz bakkal mumu
korku ile titreşen ölümlü bir alev
soluk renkli duvara düşen yasal gölgem
gülümsemeyi hiçbir zaman öğrenemeyen
içimden geçen kederli bir kuyruklu yıldız
bulanık bir su umursamazlığında tükenen ömrüm
alnımda kazılı kesinleşmiş son bir hüküm
kim ne yapsa hiçbir zaman değişmeyen
tüm hüznüm duvardaki gölgeme düşerken
yalnızlık istekli bir bakire gibi utanıyor benden
gözlerini kapatıp sarınıyor karanlığın uzun saçlarına
ve o hain yüreğim durmadan beni yiyor