Gölge Şiiri - Berdar Doğan

I.

zeytin ağaçları boyunca yürüdük
ben ve gölgem
gölgem dediysem
gölgeme sığdığım kadar ben

gün batmak üzereydi
gölgem benden büyük
baktım ağaç benden büyük
dağ benden büyük

ayaklarımın altında yürüdüğüm yolların izi
yürüdüğüm yanlış yolların izi
bildiğimle sır
kederimle gezgin
sonra bir de
hatıramda kış vardı
anladım çiçekler neden tedirgin

oysa ben hâlâ mutlu oluyorum
uçuşan perdelerini görünce evlerin
çalsam birinin kapısını
ben geldim desem
sizden gidenleri getirdim

desem ki
durup dururken yalnız kalır mı insan
seviyorken ve kalbi atıyorken
yani yaşıyorken pürtelaş
yani öyle durup dururken
yalnız kalıyor işte insan

II.

zeytin ağaçları boyunca yürüdük
doludizgin bir yağmur yağsın istedim
tarasın gecenin saçlarını
kesif bir yoksunluğun kefaretiymiş aslında
ölgün saatlerin ömürsüz anıları
ve gecenin saçları geceden kara

suyunun huzur bulduğu kıyıları vardır denizin
sana oradan bakıyorum görmesem de olur
görmesem de olur
biliyorum güzeldin hâlâ güzelsindir

ellerimin bittiği yerdesin uzanamam gülüşüne
bu yüzden aklımın yorgunluğu
gövdemdeki çatlak bu yüzden işte

zeytin ağaçları boyunca yürüdük
ben
ve
…..
ey beni benden öteye götüren
bal köpüğü avuçlarından öperim