Gölge Şiiri - Ali Muhtar Tiftik

Bir güzeli bilmek için uzamış bir gölgeyim,
Ne bilirim, ne bilemem, kimbilir nerdeyim
Bir gölgeye aşık olup yanınca anladım
Ne orada, ne burada, hiçbir ama her yerdeyim

Varlığım ben mi, yokluğum sen mi bilemem
Her an bir sille, bir yanış, niye var ki bu elem?
Ne doğru, ne yanlış var, herşey yanıp Kül olur
Kül’ün azametini gören bu küle kul olur

Ölünce uyanırmışım rüyadan, rüyayı gören kim?
Zaten ölüyüm, hiç ölüye ilaç verir mi hekim?
Bir’in algısını sonsuza çıkarıp bizi kandıran hakim
Hem gören-görünen, hem bilen-bilinenmiş meğerkim

Her an dönmede, var-yok arasında çıkmaz sokak
Bir gölge olur bir gerçek, nerden bakarsan bak
Vardan bakarsan gölge, yoktan bakarsan gerçek,
Değişmezki ne yapsan, ister haz yaşa, ister acı çek

Tutarsan O değil, bırakırsan O olur, paradoksu yaşarsın
Sen varlığında kaldıkça sanma bir makam aşarsın
Sendeki seni bilince şehit(şahit) olurkendi haline şaşarsın
Asanın aslını görüp Musa gibi kendi varlığından kaçarsın