Gölge Şiiri - Nevin Akbulut

Gölge olup yatsam dizine,
Kıpırdamayı bile dilemem.
Nefes almak en lüks ihtiyacım olur,
Dizlerinde doyururum yüreğimin açlığını,
Dizlerinde dinlenirim.

Gölgeyim ben üşümem kışın ortasında yanındayken,
Kırmızı mantomu çıkarıp,
Kışın soğuğuna giydiririm.
Ben tenine düşen karanlık gölge,
Sen de ısınırım.

Miladımı çoktan doldurdum
Yine geç kaldım sana,
Ya otobüsler beklemedi
Ya vapurları kaçırdım.

Sana gelirken tüm saatleri attım denize,
Pusulam yoktu yüreğinden başka,
Ben kayboldum.
Şimdi karanlık bir gölgeyim
Bedeninden uzakta.

Seni gölgenin olmadığı bir yerdeyim.
Gölgen olmayı dilemiştim, olamadım.
Sen gidince gitmem, gelince de gelmem gerekirdi.
Gelemedim.
Geç kaldım,
Yetişmedi boyum boyuna.
Huyum arttı huyundan.

Geç kaldım,
Sen uzanınca üzerine gölge olup düşmeye,
Düş’tüm ama senden uzaklara.
Bir düş kadar cansızdım senin için,
Bir gölge kadar karanlık,
Bir hayal kadar kaybolmuş.

Sekiz Temmuz İki Bin On İki 03:15