Gölge Şiiri - Ekrem Savaş

Yürüdük
Adım atarken
Geçtik dalgaları
Tan ağarıyordu kızıl güneşle
Kayboluyorduk yürüdüğümüz yollarda ...

Sularında kayboluyorduk
Yüzmeyi öğrenirken
Öğrendik yüzmeyi
Güneş sıcaktı
Toprağa yansıyan karartı
Yürüyordu ben yürüdüğüm zaman
Güneşe mi aitti, yoksa bana mı
Duruyodu ben durduğum zaman
Yakalamak dokunmaktan ibaretti
Hissetmek hiç mümkün olmadı
Siyah takım elbisesinin
Jilet gibi ütüsünde
Kayboluyorduk düğme iliklerinde...

Sularında kayboluyorduk
Yüzmeyi öğrenirken
Öğrendik yüzmeyi
Sıcaktı her damlası
Islanmak buharlaşmaktan öte
Kaldırım taşları kaynıyordu
Kopyacı taşlar ellerimden tuttu
Tüm bedenimi sarıp kuşatıyordu
İki ben vardı sanki
Sanal ile gerçek arası
Bırakmıyordu gözlerimden
Serindi güneşte yansıyan
Kaybolan suların dalgası
Yansıyordu yüzeyinde derin aynadan...

Sularında kayboluyorduk
Yüzmeyi öğrenirken
Öğrendik yüzmeyi
Sıcaktı sahi
Ama neden
Gittikçe soğuyordu teri
Baktı ürktü önce
Sonra gömdü yürüyen karanlığa
Hüzünlerinden kalan darboğazı
Durdu öylece
Kaldırdı başını
Kaşları çatıktı
Bir şeyler mırıldandı
Tutuldu dili
Dudakları konuşmayı unuttu
Yüzüme baktı bir
Bir güneşe baktı
Yaşlandı gözleri
Soluyordu teni yavaş
Üşüyor gibiydi
Üzüntüyü yaşıyordu
Ve de sevinci
Ufuk boyanıyordu kızıla
Güneş kayboluyordu
Kayboluyorduk ayak uçlarında...

14 Eylül 2000
ANKARA