Gölge Şiiri - Levent Akif Bilgi

Çocukken gölgemizle kovalamaca
oynardık...!
Işığın yansıttığı biçimde.
Bazen dev adam olurdum
Hoşuma giderdi çocuk aklımca sevinirdim!
Sanki hep dev kalır insan sanırdım,
sonra minik bir cüce olurdum!
Kaçardım bazen,o da inadına
kovalardı,ben yorulurdum
O yorulmazdı.
Çeşmenin başına giderdim
Benim suyumdan içerdi,
Annemin bana yaptığı susamlı çörekten yerdi!
O zamanlar küçük bir çocuktum
Bilmezdim ki güneşin beni aldattığını
Gölgelerin tıpkı hayat gibi yanılgıdan
ibaret olduğunu...!