Gölge Şiiri - Özgür Günsay

Kaldım bir çare ki ne fayda
Kalmışım kendimden ayrı bir parça
Kalan benden bir ben etmez iken
Sen de kimsin ey bedensiz ben
Kayboldum aşkın çölünde avare gibi
Bu tesbih ki kestirip atar dilleri
Varım dedim var olduğum kadar
Değmiş boynum arşa boşadır münacaatlar
Af dilerken direndim öksüz bir baş
Yerde şimdi bütün var ile yok uğraş
Bu hasrete bir ben denmeli ki anlatayım
Destan gibi okunan Yasinlere konayım
Sonra rüya sandım dünyayı bir anlık
Oysa biz rüyalar içindeki rüyalara inandık
Şimdi anladım ki korkum bir golgedir
Aslolan korku hiçmiş gibi görünendir
Ve ben kendimin öz şahidi
Musa'sını yitirmiş asa gibi
Dili tutulmuş kavim ve ah'larım
Helak olacak bir kavim gibi anlattıklarım
Ne bileyim deve deve değil
Bana göl gibi gelen oysaki sahtedir
En inanilacak sahne ölümlü bir son
Ölümle görevli olan bile ölecektir en son
Kendimi kurtaracak gemi iken yüzüm selde
Var mı kendimden hakiki soyut gölge
Yürü bakalım gölgelerin gölgesi
Sen ki inancın kara perdesi
Bir dal ki gölgesi kadar var yani gölgesi
Var olan şeyin bir sırrıdır yani kendisi
Gölge ki oyunları en güzel o oynar
Duvarda kulakları dik bana bakar
Ben yine zekeriya gibi kendi içimde kurban
Ah desem gidecek elimden bin yıllık iman
Sustum bir gölge gibi hakiki elzemimden
Kaçtım da kurtulamadım karanlık gövdemden