Golden path of Rapunzel.2 Şiiri - Akın Akça

Güzelliğinin ruhunun getirdiği
bir tatlı meltemle ağlayan iç çekiş ve hıçkırışları
arasında gidip gelen süreçlerin
bir tam Clementine küresine yoruluşu Malmotte’sızlıktaki Héméra’nın, sevgilerin, sevdaların;
korkusuzdur dönen ruh, ilerleyen ruh: donan ruh.
Nedir ki içsel,dışsal!
Kıpırdamayan karanlık görünüşler arasından gülmeye çalışırken şuh,
bilen doğa bildiriyor, kendi değerini verebilecek misin yarın yari,
Ay Dede'nin yerküreden dolunaydaki şavka tutuluşu gibi.
Ve sonrasında iyi olur, ve öncesinde iyi olur;
hepsi şu andadır, ve her bir şey: Cesaret alırsan eğer,
kendi gibi dinginliğin bir teşvikçizade azmettiricisi
hoş şeyler katabilir, ve olayın döngüsü aslında hep'tir
Ve ama bu özelleşmiş 'bir' de kendini 'bir diğer' yansıtıyor.
Seni yansıtan hayat seni dememiş
olduğundan hayaletler bir görünüp bir kaçar.
Yoksa görünen bir şeyi düzüne çevirmek kolay,
bilirken neyin ne olduğunu üstüne üstlük.

Değer verilen bir gerçekleşmemiş
dokunuştaki kadar pamuktur gerçekleşecek olanın havası
ama havası alınmış vakumun anlamsızlığından mıdır nedir
o zaten havasız olmadı, sürecin paylarından biri için, öyle doğdu.
Ve bu döngü benziyor sezdirdiklerine,
gerçekleşecek ile gerçekleşmeye yeltenendeki ilksel saf güzelliğin.
Sanırım kolayı bulmak var,
dönüşlerden ötürü;
gölde kıpırtısı bir berraklığın, tepeden vuran ışığın
veya düş gücümüzle dipten ayyuka temize çıkarttığımız bir gayzerin
ne tasması olabilir ki bize
diye soracak olursak, sanırım ele, göze, duramayacağım:
'Bir adım daha,
bir adım daha ileri! ...' diyeceğim
şu her daim tavana vurmuş ölümsüz ağaçların kıpırtısında;
havada durmuş, renksiz, ittirici rüzgarın yakarışında;
şu engin çiçekler okyanusunda uzanan yemyeşil kırların.
Öyledir düş çıkartma seansı hayatlar'ın döngüsü
deli gibi fişek zikzaklar üretip,
üstelik bir de bu curcunada işin sırasını karıştırmayan,
sonra da havada duran ufolarda.
Soyut anlamıyla; görünmezlik kılıfı var mıydı da biz bilmiyorduk, var mıdır da.
Gelgitlerin gediklisi ipince zikzaklar çağırırken gene doğayı;
sözlenmiş kuşlar çayırlarda cikliyor gene,
kuzular da yine ağaçlarda meleşiyor:
Kendi yaptıklarından sorumlular;
kendi olamadıkları kadar değil, kendi oldukları kadar.

Bir ikaz!
eski gerçek dost gölgeleri düşüren okyanusta;
“Biz nerdeyiz, burada mıyız” diyen yosunlar
‘orasının da neresi olduğunu’ sormaktalar
pek de denizde kıyılara birikmiş bulunan şekilsiz hemcinslerine benzemeyenler.
Gene de sarkıyorlar,
budanıyorlar, bulandırıyorlar, dolanıyorlar; sadece gövdeleriyle ordalar;
Bir kere gülseler,
körkütük bir ‘iyi niyet’ ve sonraki ‘sorgu’!
Hiçbir şey kendisinden daha yakın değildir der gibi,
metrodaki metro zeminine bağdaş vantrolog oynatıyor kuklasını
Ve geçen kalabalıktan sıçrayan seyirci olsa da olmasa da
ve göğe yükseliyor o kukla sahibinin eliyle kanatlanıp aniden;
var gökte periler, uzak değil, aşk okuyla birbirini vuran,
insanları değil. Her şekilde,
o tavsiye kabilinden ikaz duruyor
doğuracağı sorularla birlikte;
sadece, İyi niyetin(in) getirisi olacağı bir biçimde…
Ölçmesine gerek olmaz,
hali ile, iyi niyetten sonra adanan soru’nun mekanizma çarkının;
ağlamaktan sonra hep gülmeyi daim kılanlar
dar mı gelirmiş hiç değilse itişme farkına çekilen yarının! !
Can atan bal arıları, heveslice gökkuşağı.
Dünyanın durduğu
o ilk ya da son günün kerpeten noktası, insan hayatı;
etmek iyi dururken hep varedilmişleri…
Bir sonsuzluk avuçlanır, avuçlansın! sorulmaksızın kollar;
aynanın derisinden nüfuz nüfuslar
yollar çok kısa, bunun için…..
Özleriyle bağdaştırılacak daha sonra halihazırda
kıskaçları zamana yamanan kördöğüşü gongdaki rakamların.
Özlenmiş gururu var mı bu işin, olabilir mi hiç;
onuru ve aklı fikri kirişlerin, bunun yol açışı habersizliğe merak edişlerin
Her şey çok güzel pelte olmakta;
sırf ılımlı olmak için hayat biraz gerçek mucize;
durmak olsaydı kuledeki baykuş gözüm sevgilim,
bulunduğunuz yerde sadece…