Göl Seni Söylüyordu Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Saklama, biliyorum;
Sendin mavi suları Van Gölü ‘nün,
Tatvan seferindeki vapurların düdüklerindeydin,
Ak köpükler içindeki iskelede durmuştun.
Bir serin sabah misali
Aktamar Adası ‘na
Vurmuştun.

Göl seni söylüyordu bir yanık türkü gibi,
Ada seni söylüyordu,
Taşa-toprağa yazılmış masallardan farksızdın,
Varlığın sızmıştı zerrelere nakış nakış,
Kumrular dem tutuyordu,
Martılar
Alkış.

Gerçekte ne Van Gölü vardı, biliyorsun,
Ne Tatvan seferindeki vapurların düdükleri,
Ne iskele, ne Aktamar Adası,
Bir ben vardım ortada, bir de hayalin.
Anlayacağın; kalmıştım bir kuru hayalinle baş başa,
İşte onu işleyip duruyordum nakkaş misali
Dağa,
Taşa.

Seleyi öylesine suya vermişim ki; sorma, anam-babam,
Öylesine aklımı rüzgara vermişim ki;
Gözümde ne aş, ne ekmek,
Ne uyku, ne düş,
Ne mal, ne mülk,
Bir aşkındır beni bende yaşatan,
Şu bomboş dünyamı bir karasevdandır
Kuşatan.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
SON GÜNEŞ isimli Serbest Şiirler 'inden > 17-18/100)