Göl Kıyısında Beyaz Gelin Serhat

Kazmayı dağa, bu kez, yaman vurdu; Ferhat,
Gölün kıyısında, gönüllerimizin ortasında, açıldı; Serhat.

Kardeşleri gibi … Aynen… Doğuşu, bin bir cefa ile,
Sonra doğrulup yürüdü, Hakk’ın inayeti ve ilklerdeki vefa ile.

Her akşam güneşe doğru uzatıp kollarını, ufuklara ekler,
Beyazlar içinde gelin gibi, acep kimin yolunu bekler?

Hiç görmediği Sevgilisi, belki, dağlar, okyanuslar ötesinde,
Oturmuş, O’nu “Geleceğim! ” diye teselli ediyor, dertli sinesinde.

Ve der; “Ömür vefa etmez, beni görmeyecek olsan da Van yollarında,
Evlatlarım; evlatlarındır; bağrına bas ve büyüt kollarında.”

Sabırla büyüt ve sen de büyü onların gözlerinde,
Beni de merak etme, kaderim; Hakk’ın müşfik ellerinde.”

O günden bugüne, Serhat sırtından çıkartmaz beyaz elbisesini,
Sessizce bekler ama dileyince Sevgilisine duyurur sesini.

Kış gelir, bu halinle, karlar içinde, saklanırsın nazla,
Özlemlerin en güzeli; Seni seyretmek baharlarda bin bir hazla.

Doğunun her şeyi başkadır; huyu, suyu, öğretmenleri, mektebi,
Zaman başkalaşsın, dünya dönsün, sizler hiç değişmeyin emi!

İlklerdendir; Ağpaklar, Demireller, kıymetlidir; Yücesanlar,
Serhat! Onlar, seni ilk seven ve sırtlayan yüce insanlar.

Sen hep, kollarını böyle aç, nice ihsanlar gelsin,
Hak, bir Tahsin alsa, yine verir sana bir Tahsin.

Göl kıyısında Serhat, her gece, etrafı sarmışken sükun,
Giden evlatlarını anar, mahzun mahzun.

Sakla; derya gibi gölü kollarında ve sinende derya gibi insanları,
Bugün cihana yayılmış; Serhat kışlasının sayısız kahramanları.

Hani tohumlar da, bağrında taşır ya; koca ağaçlar,
Unutma, seni de göğsünde taşıdı, Bahattin Karataşlar.

Sevgin, kıyındaki Van gölünün ve engin semanın,
Yüksel! Yüksel ki; bir gün, arza, semalara sığmasın şanın.

29.07.2007