Göl Karası Şiiri - Kuzey Güney

Gecenin ıssızlığında şehir,
Durgun göl karanlık.
Hiçbir göz parlamıyor,
Göl kıpırdamıyor.

Yalnız ve şaşkın bakıyorum göle.
Bana eşlik ediyor; hafif bir akıntı,
Titreşen bir parça yosun,
Danseden bir iki gölge, hepsi o...

Boş, ölü, durgun göl.
Sakinleri bezmiş, sersefil.
Yaşam yok oluşun eşiğinde.
Direnen birkaç çöpçü, bir parça çürümüşlük.

Ay dolunay ama göl; karanlık,
Yansıması düz ve basit, soğuk ve kara,
Hiç ışık yok, sıcaklık sıfırın altında,
Zaman donmuş, göl bomboş.

Kıpırdayamıyorum, nefes alamıyorum, dayanamıyorum!
Raksediyor yalnızlığım kendiyle,
İçim, dışım kokuyor; çürümüş...
Zaman geçiyor ama hayatlar donmuş.