Göl-Gemi(dir) ,Gece Şiiri - Erol Dal

Kartal tüyü taktım saçıma,
Büyü, göl kenarında duran
Ağacın dibinde.

Git buradan gerçek
Toprak harap,
Bende kalan büyü değil
Kırılmış yorgun mızrak.

Uzakta bulanık çığlıklar
Duman ulak, ulak
Alevler karışık,
Ağaç yanıyor,
Su kor oldu
Gece,
Yangına alışık.

Büyü,
Bu gece bozuldu.

Hüzün, içimizde yanıyor oysa.

Mayalanmalı
Su katmalı biri
Pişmeli emek!
Gerçek nedir ki?
Bir tas, yavan yemek.

Dağı pus kapladı
Gölü de sis
Geceye ulaştı kartal,
Ağaç görünmüyor.
Su, kabardı bu gece.
Ay suya girdi demek ki
Gizlice.

Yakamoz kartal kayboldu
İz de, karıştı geceye
Çığlıklarını duydum su da,
Bir de seni,
Buldum.
İz sürdüm bu gece,
Saçımdaki tüy şahit!

Ay, adımlarımda
Kartal, kanatlarımda
Saklı artık.

Bir de ben
Saklandım!

Göl benim;
Herşeyim!