Göl Gelini Şiiri - Nuran Karaca

Çoktandır özlemişim,
uçsuz bucaksız bir kır ortasında
gözden kaybolmayı
bir dağın eteğinde dinlenip
rahat nefes almayı.

bu sıcak yaz uzun sürdü,
yordu ruhumu.
leylanın gözlerinde,
mecnunun hayali ne gezerdi!
ama gezer oldu:

yemyeşil bu kır;
yaşam kaynağı
görebilene hissedebilene
sayfalarca roman hem de eğiticiydi:

bir de akşamların,
kızıl rengi ufukta belirince
mavi gölün derinliğinde
bir gelin çıkar ortaya
hala kınalı elleri.

atı kanatlanmış o zamanlar,
savurmuş gelini bir göle doğru
ama ebediyete göçmemiş
golün yüzüyinde görünürmüş
süsüyle endamıyla
tıpkı nilüfer gibi
ve ansızın kaybolurmuş:

o gelini sadece;
kızıl akşamların koynunda
eli çenesine dayalı oturup ufka dalanlar,
sevgisi sonsuz olanlar görürmüş
"ve ben onu gördüm "

14:17 28.06.2016