Göl Şiiri - Ayla Korkanç

Sabah saatin erken vakti.
Güneş doğsa mı, uykuya mı doysa kararsız.
Yakınlardaki göl güne hazırlıkta.
Çırpıntısız sakin duruşuyla,
süzülüyor kuğu gibi ışınların yansıması suya.

Baharın en süslü hali ağaçlarda gösteride.
Bu günlerde doğa kendini, sanki en çok bir renge boyar,
yeşille kuşanmış her yer, yok başka renk.
Doyulmaz kıyıdaki longozların görüntüsüne.
Suya devrilen kırık ağaç dalındaki kuşların muhteşem yuvasına
değmeden geçmeye çalışan rüzgar
selama durmuş,
saygıda kusur yok bu sihir alanında.
Dağların heybetli duruşuyla çevrili gölün etrafı,
bunaltmıyor bu kafes nedense.

Kıyıdaki sandalcı gururla bindirdi yolcularını sessizce.
Herkeste bir sessizlik anlaşması var gibi.
Sandalcının kürek çekerken çıkardığı sesin tınısı
yürek büyüten türdendi.
Yolcular konuşarak göldeki doğanın sesini bastırmaktan
korkar haldeler.
Gözlerinin içine manzarayı doldurmaya çabalarken
uzun zamandır ortalarda görünmeyen kuşların
melodisi, kah hüzün kah huzuru sundu.

Kısa göl yolculuğu uzayınca
mutluluk dağlardan varlığını sandala yaydı.
Renkler değişmiyor, koyu yeşil, açık yeşil ille de yeşildi.
Sandal yol alırken
suya doğru boynunu uzatan yabani hanımelinin
kokusuyla şaşkınlık yaşayanların,
bir kaç dal leylağın aradan süzülüşüne verdikleri tepki
görülmeye değerdi.

Başka bir dünya varsa burasıydı.
Her şeye rağmen mutluluk veren sadece göldeki gezi miydi?
Ne zamandır sakinlik kimseyi ziyaret mi etmedi
kimse bilemedi?