Gökyüzünün Eksildiği Yerden…

yaşatamadığımız kadınlar, kadınlıklar için…

çıplak ayaklarıyla kadınlar;

mutlak bi’ meyveye benzetilen gözleriyle, nehre inerler…

ay, kuru otları parlatır, nehir daralır,

akşam git gide tenhâlaşır, kırların duldasında…

demek; o kadar yalnız yaşanmıştır…

…………………………………………………….

çıplak ayaklarıyla kadınlar;

mutlak bi’ kente benzetilen yüzleriyle, nehre inerler…

hasreti dindirmez ama, öteler;

bi’ nehrin kıyısında, sabahı karşılamak…

hep yenilen; hep yenilenir…

güneş, sanki her gün, yeniden yaratılır, üşenilmeden…

demek; o kadar yeni başlamıştır, her şey…

…………………………………………………….

çıplak ayaklarıyla kadınlar;

mutlak bi’ öfkeye benzetilen dudaklarıyla, nehre inerler;

kirli sulardan içer gibi…

sapsarı susarlar; sesli yaşamaktan utandırılmışlardır, çünkü…

demek; o kadar ürkek yaşanmıştır…

…………………………………………………….

çıplak ayaklarıyla kadınlar;

mutlak bi’ madene benzetilen saçlarıyla, nehre inerler…

rüzgâr, yönünü kaybeder; saçlarında…

günler; bi’ pençe gibi uzamaya başlar…

demek; o kadar ağırdan alınmıştır, her şey…

…………………………………………………….

çıplak ayaklarıyla kadınlar;

mutlak bi’ kusura benzetilen elleriyle, nehre inerler…

saatler, yeniden ayarlanır; hata payları hesaplanarak…

gün; saklandığı yerden çıkarılmalıdır artık…

akşam, yalan suretinde dalgalanır, gül ağaçlarında…

güller, hep dikensiz satılmıştır, bütün çiçekçilerde;

demek, o kadar yalan yaşanmıştır, her şey…

(herkes; olmak istemediği birisidir…)

…………………………………………………….

çıplak ayaklarıyla kadınlar;

mutlak bi’ ülkeye benzetilen bedenleriyle, nehre inerler…

herkes oradadır artık; bütün ölümlüler…

en yumuşak, kadife sesleriyle susuşur herkes,

uzaklardan, bi’ türkü gibi çınlar çocukluğum;

orada, kurtarılmamış şehirler, hâlâ vardır;

umudun saksısından beslenen, sığırcıklar gibi…

…………………………………………………….

gözüm seğiriyorsa, daldığım için değil;

hayat önümde, gözüm arkada kaldığı içindir…

24 Şubat 2016 Çarşamba / İstanbul