Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevgiyi dizelerinizde çok güzel anlatmışsınız ellerinize yüreğinize güçlü kaleminize sağlık sevgi de bazen çok güçlü bazen aynen azar azar yağar tebrik ederim 10 + puan
Yüreğinize sağlık çok güzel akıcı bir şiir olmuş duygularınız mısralara dökülmüş anlam ve anlatımı güzel şiirinizi ve sizi canı gönülden kutlarım kaleminiz daim ilhamınız bol olsun sevgilerimle +10
Çok güzel şiirdi Sibel Hanım,
Sizin hep mutluluk yağdıran yağmurlarda ıslanmanızı dileyerek kutluyorum bu güzel şiirinizi ve sizi,
saygılarımla,
Ünal Beşkese
Yağan yağmurlar duygu yüklü yağsın hep böyle çisil çişil epil epil AŞK yüklü yağsın derim harika dizler tam puan.
Bazen bardaktan boşalırcasına yağar,
Tüm yeryüzünü sarmak istercesine.
Bellidir ki yeni bir aşkın,
Hızlanan kalp çarpıntılarıdır,
Bu kez hızla düşen üzerimize.
EMEK VERİLMİŞ BİR ÇALIŞMA KUTLUYORUM.
Etkileyici bir anlatım...Dizelerinize yağmur gibi yağan imgeler müthiş keyf verdi okuken...Ve yağmur ruhumuzu okşayan,temizleyen muhteşem birşey...Yağmurda ıslanmak anlatılması güç bir mutluluk katar bizlere...Yüreğinize ve emeğinize sağlık...Kutlarım...Bu güzel şiiriniz tam puanla listemde...
Ben hep çok sevmişimdir,
Yağmurda umarsızca yürümeyi,
İliklerime varana dek ıslanmayı,
Alabildiğimce bu dizelerden nasiplenmeyi
Tebrikler,kaleminizden çok güzel bir şiir okudum..
İşte bu yüzden ben,
Bulutlu havalarda şemsiye almam yanıma,
Düşen her damla dokunmalı bana,
İşlemeli bütün ruhuma.
Dedim ya,
Ben hep çok sevmişimdir,
Yağmurda umarsızca yürümeyi,
İliklerime varana dek ıslanmayı,
Alabildiğimce bu dizelerden nasiplenmeyi.
Harika bir siir Sibel hanim, kurgusu tema akisi herseyi ile, bir bütün güzel ve basarili bir serbest calisma... Tebrikler :)
Dün bende semsiyesiz ciktim yavas yavas yagmurun altinda islanmisim yagmur insanin ruhunu temizliyor duygularini kabartiyor, her yönüyle bereket saciyor...Rabbimin bir armagani bir insaogluna...Sevgiler...
Bugün şiirlerini okudum, hepsi çok güzel... Şiirlerime olan ilginizden dolayı ayrıca teşekkür ederim... Yeni şiirler ekledim... En güzel günler sizin olsun...
Gökyüzünün duygulu şairini kutluyorum...Yağmurlu bir günde hissettiklerinizi yaşayası geliyor insanın...Bardaktan boşanırcasına yağan yağmur damlaları kadar puanla başarınızı tekrar tekrar kutluyorum...
Bu şiir ile ilgili 51 tane yorum bulunmakta