Gökyüzünün Derinliği Şiiri - Mizgin Teker

bedenin dar koridorlarında
büyüyor ruhumuz,
etimize çarpa çarpa.
kısalıp uzuyor
içimizdeki çarpışık dağlar.
kendimizi bırakıyoruz
hep oralara.
içimizdeki çocuğun
sulanmasını umarak.

bir resim bize,
bizi çağrıştırıyor.
karanlık sokakların
saklanmış gündüzü ve
insanın asla
kendine dönmeyen yüzü.

yağmurun en ferah mevsimidir
insanın anlatırken ağlaması.
harfleri yorgun bir ismi kazıyoruz
köşebaşındaki ağaçlara.
ve o iri ağaçların dalları,
üzerine konan kuşlardan bile hafif.

dal kırılıyor.
gün bitmeden bölünüyor.
böylece fark ediyoruz,
başkalarından bahsettik zannederken
kendimizi haykırıyoruz
sabırsız ırmaklara.

ırmaklar bizi bizden kırpıyor,
ayaklanmadan önce.
ve çiçekler,
insan denen kurak topraklarda
gökyüzüne dokunmaya çalışıyor.
engebeli yeryüzü,
çiçeğe
yapraksız büyümeyi öğretiyor.

ayakta gidiyoruz,
içimizin en derin boşluğunda.
duyumsadığımız bir hüzün seli,
ta şuramızda.
ezberlerken biz her şeyin anlamını,
kim bilir
kaçıncı yüzyıla denk gelecek
insanın kendiyle buluşması.

ezberlediklerimizi
unutmaktan korkarken
korku,
bize kendimizi unutturuyor.
aynada kendimizi göremeyince
ilan veriyoruz gazetelere.
başkaları arasın diyoruz biraz da.
bulana büyük ödül,
ortada biz olmasak da.

yaptığımız hesaplar
uyuşmuyor tüm bunlarla.
oysa biz taşıyoruz
etrafımızdaki her şeyden.
biz geçtik,
tozlu kitapların
ve hüzünlü türkülerin içinden.

en ıslak iklimin ortasında aniden,
sular kesildi kuvvetli bir makasla.
ve
sular soğudu.

sonra tekrar döndü,
bize geldi.
yağdı
susamış çocukların üzerine.

sular,
avuçlarımıza döküldü.
su kırıldı,
avuçlarımız çatladı.

zamanın vahşi atları geçti,
çiçeklerimizin üzerinden.

belli ki bu,
suların çiçeklere ulaşması içindi.
içinin çatlaklarında
dolaşıyor düşlerinin sıcak sesi.
insan,
bir iç çekişin en kaygılı yeri.

yönsüz bir ağırlık sarıldı hayatımıza.
çözemedik biz bu sırrı,
alışkanlıklarımızdan.
oysa
bazı korkular,
insan kendini aşana kadardı.