Gökyüzüne Şiiri - Mehmet Çiçek

Söyle gökyüzü.
Neden mavi değilsin?
Güneş yerine her sabah karanlık doğar oldu
Neden gökyüzü, neden?
Maviliğini görmeyeli yıllar oldu
Unutuldu unutulacak Maviliğinin kokusu
Hani esen yellerin insanı okşardı ya
Estikleri her an yürekleri sızlatıp durdu
Neden gökyüzü, söyle neden?
Uçsuz bucaksız kırlarda koşarken
Kurulan hayallerin tuzakları, ümitleri sardı
En sert ayazlarda tir tir titrerken
Tek bir ağaç dalı yaprağını uzatmadı
Hani toprağın da merhameti vardı
Bağrına basardı yalnızları
Toprak sarmadı gökyüzü
Yere yığılmışçasına uyudular
Belki yarına, uyanabilen uyudu kalan yarına
Neden, neden?
Özlemler ateş çemberi gibi viraneleri sardı
Camın buğusuna kapkara dumanlar karıştı
Solunan her soluğa iğne gibi battı
Ve gün geceyi başa taç ilan etti
Çekilen acılara hiç aldırış etmeden...
Neden? Söyle neden?
Bitmiyor geceler, uğultular ve çığlıklar...
Minicik yürekler ağlıyor,
Ve "anne, anne korkuyorum! "
Sözleri kullağı tırmalıyor yüreğin en ince noktasına hançer gibi inerek.
Neden?
Kalemlere, mürekkeplere ne oldu?
En güçlü silahlar sayfalar, kitaplar değilmiydi?
Okumak barışı sana sunmak değilmiydi?
Neden gökyüzü?
Beşer hak, hukuk yok dedi, biz ekmek verdik
Beşer, huzur, mutluluk yok dedi, biz aldırış etmedik
Beşer, zalimi sultan ilan ettik dedi, biz boyun eğdik
Neden?
Gözlerime bak gökyüzü
Akan damlaların içine bak
Çığlıkları mı hissettin?
Fışkıran kanlardan mı korktun?
Minicik ellerin çırpınışları mı eritti seni?
Saklama kendini gökyüzü
Haykırarak yağan bir yağmur oldun
Susayan toptaklara merhem bana dert ortağı oldun...