Gökyüzüne Şiiri - Mert Ali Bedel

Gökyüzünün bir rengi yok,
Gökyüzü olduğu gibidir.
Gören göz değişebilir bir başkasının gözüyle,
Bakılmaz lakin başka gözle gökteki yüzlere.
İnsan sanmamalı başka bir insanı merhem,
Bulmaktır mühim olan kendinde merhem.
Fakat bu dünya bir yanılsama değil,
Değilim bir yerde, bir yer değilim.
Utanç duyduğum yanlarım büyüyor içimde,
Duymam, bana ne söylesen de.
İşim değildir bir yerde olmak,
Ölüm değildir çare, zira yaşarken ölmüş ben,
Yaşarken de olmuşum.
İnsan bağırmalı, aramalı bir neden,
Ya da okumalı fakat unutmamalı.
Gökyüzünde bir renk yok,
Bakan gözün önemi yok,
Yok senin bir anlamın,
Anlamı yok.
Bir uçurumdan atlamaktır birini sevmek,
Sallanmak darağacında,
Dar bir ağaca hamak yapmak ya da,
Her şey bir sanrı mı yoksa?
Üslubu yok bu şiirlerin, ne sen ne de kanım bulaşır.
Ulaşır insan arzuladığına.
Gökyüzünde renk çok,
Hava kötü sadece bakacak bir göz yok.
Gri ve sisli artık her yer, ölümün bir rengi yok.
Kararım yaşamaktır, bu akıl karı değil,
Kar değil yanıma kalan hiçbir şey.
Hasretin bana pranga değil,
Gri ve çok sesliydi hava,
Sanırsam gökyüzü üzüldü biraz bana.
Ben ki Tanrı'nın en acıklı projesiyim,
Lanetim yazmaktır,
Gökyüzünün bir anlamı yok, bakan göz anlamadıkça.
Yaşamak uzun bir ırmak,
Alıp bir yere karışmadıkça.
Bir koku bulaşmış hayallerime, gökyüzünün kokusu yok.
Bıraktığım yerde başladı her şey, nefretle dövüldü içimdeki şiirler.
Güzel olan gökyüzü, gözünün bir anlamı yok.
Anlamı yok hiçbir şeyin, ben onları anlamadıkça.
Gök'yüzümdür artık, bakan göz beni anladıkça.
Gerçektir şiir, elle tutulmaz fakat tutar beni hayatta.