Gökyüzünden Masallar Şiiri - Ümit Seyhan

Solarken ömrüm rahşan minesi
Küsmüşüm avucumda ki tek akşama
Son kez bakmışım fark ettirmeden
Düşen resmime yorgun ışıkta

Af çıkarmışım
Duyurmuşum tellalarla
Davulun sesiyle vurmuş yüreğim
Kimi burun kıvırmış kimi gülmüş
Kimi savmış başından illetli deyi
Vurmuş yüreğim gümbür gümbür
Ritim tutmuş bir kaç çengi

Bağışlanmak
Azledilmek gibiymiş
Kürek mahkumuyken bir korsan gemisinden
Karaya vurmasıymış fırtına sonrası
Toprakta yeşerecek bir fidenin

Hiç bu kadar dar değildi
Hiç bu kadar eskiyip yıkılmamıştı duvarlar
Zan etmişim kınandığım kadar
Salıverilse de çözülse de prangalar
Olmuyormuş be arkadaş
Özgürlüğü görmüyormuş gözün
Gidiveriyormuş elin birden
Masmavi bir sonsuzlukta
Sıkışıveriyormuş yüreğim
Ağlıyormuşsun
Can suyu oluyormuş damlalar
İzlerine basarak dönüyormuş
Geçen, giden ne varsa kimler varsa
geri

Sağ yanında asil dostum
Sıkıca geçirmiş parmaklarını parmaklarıma
Ezbere bildiğimiz her karışa
Tekrar tekrar dönmüşüz
Bir heves kabarmış göğsümüzde
Delmişiz nefes nefes
Umud denen demirden dağı
Kalmışız öylesine be arkadaş
Görünce dağın arkasında ki dağı

Olmazmış be arkadaş
Sığmazmış , uymazmış kalıplar
Bir hayal hep hayal kalmalıymış
Ya özgür çarpmalıymış yüreğin ta baştan
Ya da mutluluğu bir kez olsun tatmalıymış
Anlatılmamalıymış be arkadaş anlatılmamalıymış
Kafeste doğan bir kuşa
Gökyüzünden masallar